hoe heerlijk ik het vind, om me voor niemand meer in te hoeven houden, om mijn muziek te draaien als ik daar zin in heb, om keihard te lachen als er iets raars is op tv en dat niemand daar moeilijk over doet...
begrijp me goed, nix kwaads over Mr G, maar nu we apart wonen wordt me duidelijk hoe slecht wij nog bij elkaar pasten, als Stel.
als Vrienden gaat t prima, lachen we weer, kunnen we weer de leuke dingen van elkaar zien, maar dat was lange tijd ver te zoeken, dat amicale...
en ik ben nu druk bezig om het huis naar mijn zin te maken. heb al een {prachtige} boekenkast aangeschaft, die nu vol staat met dingen die ik graag zie, en niet meer boven in een hoekje ergens, en oude boeken van de kids, en snuisterijen.
in de slaapkamer heb ik een Frutselhoekje ingericht, een begin van de Studio die ik al zo lang wil. en het Grote Bed heb ik in een hoek geduwd, zodat ik nu ineens een zee van ruimte heb, en het niet meer het krappe hok is waar ik me zo lang al aan stoorde...
en nu mijn naam bij de brievenbus. in zwierende letters... {en wij dan, vroegen toen de kids...}
voor de keuken heb ik ook nog ideeën, maar dat komt nog wel... eerst maar eens gaan genieten van wat er al is... van hoe het nu is...
{en mocht dan die Eddie Vedder-alike zich te zijner tijd aandienen, kijk ik wel verder...}
{a girl can dream, right...}
 |
.jpg)
2 opmerkingen:
sorry lang geen tijd gehad andere blogs te lezen; catching up...
Ik heb het destijds net zo ervaren en al lezenden kwam net bij me op; is het niet erg dat we door de jaren heen gewoon onszelf kwijtraken of weg (moeten) stoppen omdat de ander er 'last' van heeft of misschien om andere redenen maar dat we dat misschien zelf doen? Ik voelde het toen zo als een last die van me afgleed (en nog!) Ook al heb ik al een jaar of 8 een andere partner ik kan nu mezelf weer zijn en dat is zo fijn! Ik ben blij dat jij dat ook weer kunt! :)
:-)
Een reactie posten