kantelpunt

hang op t moment een beetje op een kantelpunt.
alsof ik ga moeten kiezen -
tussen opgeven en doorgaan...
tussen toegeven dat ik op ben en een stug verder willen, op mijn manier.

zat vorige week te blubben bij de dokter, omdat ik het niet meer zag zitten. ik, die daar NOOIT kom, omdat ik een lichte allergie heb voor Reguliere Medische Dingen, tenzij ik bijna doodga {zie blinde darm debacle van 4 jaar terug...}, zat dus, tegen mijn vrouwelijke arts, die ergens in de dertig is {als ze daar al zit} en die ik daarvoor twee keer gesproken heb {beide keren voor een van de kids} te huilen als een klein kind, mijn hart te luchten, en ze keek me aan alsof ik niet helemaal spoorde. en ze had binnen 25 seconden besloten dat ik maar een gesprekje moest doen met de praktijk psych... ik had r bijna om pillen gevraagd {ook al iets wat ik NOOIT zou doen...} en voelde me totaal niet gehoord, en alles in mij riep dat ik hier weg moest, dat dit niet de weg is, dat er een andere manier is, en dat ik dat heel goed weet... dus vertrok ik weer binnen twee minuten, met een briefje in mn hand waarop een afspraak met die praktijk psych, en het gevoel alsof ik gewoon weer eens niet goed genoeg mijn best heb gedaan...

datzelfde gevoel gaf Mr G mij ook regelmatig. gewoon wat beter je best doen, zo sprak hij dan {niet direct tegen mij, want als ik me al kut voelde in zijn bijzijn dan negeerde hij dat dus...}. de signalen van je lijf en je geest negeren, want als je je kut voelt, dan kies je er gewoon voor om het te blijven voelen...
nou kan ik zijn logica wel zien, als ik naar anderen kijk {en dan vrolijk meedoe met zijn 'Gewoon Even Je Schouders Eronder' mentaliteit}, omdat het voor een ander makkelijk bedenken is... en het lukte mij vaak ook, korte tijd, om signalen te negeren, en mijn schouders eronder te zetten, en Door te Gaan... en dan was ik zo blij, en zo trots op mezelf!! yay!! helemaal zelf gedaan!! helemaal zelf uit die put gekropen!! yay me!!

nu ik al een tijdje zijn invloed niet meer naast me heb, is het nu klaarblijkelijk de tijd dat mijn Ware Aard naar buiten komt om mee leren om te gaan... om het niet gewoon weg te proppen en net te doen alsof het er niet is... alleen voelt het zo kut om me kut te voelen... en ik mag het ook nog niet echt van mezelf... er hangt altijd zo'n zwaard van Damocles boven mijn hoofd, als ik op dat kantelpunt zit...

denk dat het een beetje een combinatie is van een paar dingen - aan een kant heb ik van thuis meegekregen dat toegeven dat ik er doorheen zit betekent dat ik me moet overgeven aan de grillen en wetten van iemand anders, de grip op mezelf {mijn Zijn} kwijt zal raken. toegeven dat zij al die tijd al gelijk hadden toen ze dachten dat ik Toch Niet Zo Sterk was, vol medelijden... {omdat ze zelf overtuig waren het niet te zijn?}. aan de andere kant was daar het totale negeren van mijn toenmalige wederhelft als ik toegaf dat ik het moeilijk had {en hij daarvoor geen begrip, en voor mij geen genegenheid, kon opbrengen}. het gevoel dat ik faalde, niet genoeg mijn best deed.

daar ergens tussenin, tussen medelijden en negeren, daar probeer ik al 46 jaar MIJN manier te vinden...

{p.s. het gaat weer een hoop beter, kan het knopje weer vinden waardoor ik het allemaal wee een beetje leuk vind... was vergeten dat ik 'gewoon' Heel Gevoelig ben, dat ik lief mag zijn voor mezelf, dat het allemaal wel gaat lukken als ik lief ben voor MEZELF en het niet ga hopen te vinden in iemand anders.... :-) dus dat gaan we maar doen dan...}