sinds maandag ochtend, toen ik nietsvermoedend de radio aanzette en Let's Dance hoorde, lijk ik in een soort van Bowie vaccuum te zijn beland... zijn heengaan heeft vragen bij mij losgemaakt, en die reiken verder dan 'Welke van zijn vele songs vind ik de beste/mooiste/mafste?' {Ashes to Ashes; Starman; Andy Warholl; Life on Mars; Space Oddity; Ziggy Stardust; Modern Love; etc.} of ' Welke periode heeft het meeste indruk gemaakt?'. de vragen die bij mij al drie dagen rondspoken zijn meer: hoe authentiek ben ik zelf eigenlijk? waarom heb ik geen herinneringen aan lange avonden dansen op zijn muziek en de grootste lol met vrienden? waarom voel ik zoveel hierbij, nu, bij hem? vragen die een soort van antwoord hebben, maar niet echt beantwoord hoeven...
het is te makkelijk om hem op een voetstuk te zetten {"oh, die Bowie en zijn eigenzinnigheid... er was niemand zoals hij!!"} en er een soort van onbereikbaar mens van te maken, maar er huist in ons allen een David Bowie, alleen willen {kunnen} we die niet zien... hij was maar een normale gozer uit Brixton, London, die toevallig leuke muziek maakte en merkte dat als hij een deel van zijn persoonlijkheid aansprak, uitvergrootte, hij zijn muziek nog meer oomph kon geven. hij durfde het tenmisnte... hij durfde in een strak latex pakje op het podium, met make up op en oranje haar, kanten van zichelf te onderzoeken en van zijn publiek uit te dagen, en daarmee dingen op scherp te zetten... alleen al daarom: Lang Leve David Bowie...
hij zal nog lang blijven nadreunen in mijn universum - de vragen die hij oproept, de muziek die hij maakte, de plaatjes die hij naliet, de onnoemelijke invloed die hij had op iedereen die na hem kwam, en de bands die ik nu bewonder....
dankjewel, mooie man...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten