donderdag 18 februari 2016

aladdin sane

a lad insane...
mooie woordkunst. diep verdrietige reden...
al in de tweede 'kamer'  van de tentoonstelling in Groningen werd ik heel diep geraakt door een stukje interview wat door de oortelefoon klonk. we keken naar vroege persfoto's en iets wat hij deed op de BBC, op 17-jarige leeftijd {"society for the prevention of cruelty to long haired men"}, tekeningen die hij maakte van zijn vader, correspondentie van zijn agent... ook was er een soort van multi-media collage-display in een kleine ruimte waarin beelden voorbij kwamen van David Jones en zijn familie. en toen zei hij iets over het feit dat aan zijn moeders kant insanity voorkwam. waanzinnigheid dus, gek-heid... zijn broer had er nogal last van, die werd later als schizofreen gediagnostiseerd, en zijn moeder tot op zekere hoogte, maar daar is nooit heel veel duidelijk over geworden {geloof niet dat Bowie close was met zijn ma}, maar dat ene stukje, wat een paar keer voorbij kwam, omdat ik zo lang over deed om alles tot me te nemen, dat knalde keihard binnen. gekheid zat in zijn familie. zo'n terloopse opmerking, waar verder geen aandacht meer aan werd besteed. kut, dacht ik. bij hem dus ook...

in mijn familie heerst er een gigantisch taboe op het feit dat een aantal personen geestelijke problemen had. en al zolang ik het weet vecht ik tegen het idee dat ik het ook heb... alles wat zou kunnen wijzen op geestelijke Instabiliteit, of Gestoordheid, of Waanzin heb ik altijd proberen te verbergen. dat ik er depressief van werd, nooit echt helemaal onstpannen ben en niemand echt vertrouw neem ik op de koop toe. hoort er nou eenmaal bij... een van de redenen dat ik het zo moeilijk heb met mijn scheiding is niet zozeer dat de liefde over is {dat was het al heel lang} maar dat ik voor mijn gevoel ben bedrogen, aan de kant gezet, door de enige die ik durfde vertrouwen {misschien juist omdat hij zo emotioneel afstandelijk was?}. ik investeerde zoveel in hem, omdat ik hoopte, met alles wat ik had, dat hij me kon redden. dat hij me Normaal kon houden... dat ik niet Insane hoefde worden. nogal een vraag voor iemand die zelf ook zijn Scary Monsters had natuurlijk, en eigenlijk heel verkeerd. maar ik wist niet hoe ik het anders voor elkaar moest krijgen, Leven...

there's a thin line between Genius and Madness...
er is een heel dun lijntje tussen Genialiteit en Gestoordheid... wanneer ben je er overheen? wanneer ben je gewoon heel gevoelig, introvert, heb je wat meer tijd nodig, en wanneer zit je er doorheen? hoe kan je dat sturen, of inschatten, hoe kan je je vinger er op blijven houden dat je niet doorschiet? vragen die ik al mijn hele leven probeer te beantwoorden... ik heb vaak het gevoel gehad dat ik er ver overheen zat, dat ik hulp nodig had, maar telkens kwam ik er weer uit. dank zij ex, of een vriendin, of heel veel schrijven. tot nu toe zijn er geen pillen aan te pas gekomen, maar de angst blijft...  de vrees voor doorslaan, voor het zelf niet meer kunnen... ik heb er een oma aan onderdoor zien gaan, vaak, en hoorde verhalen van familieleden die het leven {te} zwaar vonden. die moesten wij dan zielig vinden, of slecht, en er nooit over praten... lichamelijke ziektes waren oke, prima zelfs, maar geestelijk labiel...? no way...

David Bowie goot zijn angst in de kunst die hij maakte, in songs, in schilderijen, in films, in acteren... in sex en drugs en excessen ook, wat resulteerde in de man die mij nu zo mateloos fascineert... a lad insane...  misschien kan ik nog wel veel meer van hem leren...




prachtige docu, in engels, waarin tot 2013 David Bowie wordt uitgelegd...

Geen opmerkingen: