zondag 6 maart 2016

onheilsbode

het is een jaar geleden dat ik Alleengaand werd,
een jaar nu sinds we officieel uit elkaar zijn.
een jaar waarin zoveel is gebeurd, waarin ik zoveel heb geleerd, over mezelf, over ex, over liefde, over mijn lieve vrienden {oud en nieuw}.
een jaar waarin ik nog nooit zoveel heb gehuild...

wat helemaal hetzelfde is gebleven is het Stemmetje.
het Stemmetje Des Onheil.
het Stemmetje heeft al heel lang de vorm van ex, omdat die zo duidelijk en makkelijk herkenbaar is, en omdat hij al jaren mijn focus is geweest voor zo'n beetje alles. ex begon ooit als de Stem der Alwetendheid, omdat ik vond dat hij zoveel wist, zoveel kon, zo sterk was en mij uit putten wist te trekken waar ik daarvoor heel lang in bleef hangen. omdat ik zelf geen idee had hoe ik uit die putten moest komen. en daar was ik hem heel dankbaar voor, en dus ging ie op een voetstuk. ex was aardig, en op zijn beurt dankbaar dat ik aan zijn zijde wilde zijn, hem niet wilde veranderen, hem leek te accepteren zoals hij was.

in de loop der jaren is er heel veel gebeurd. ex werd minder Alwetend - ik bleek het zelf te weten - en ik voelde me tegelijkertijd door hem steeds minder gezien, steeds minder gewild, steeds minder gewaardeerd. zijn frustratie met mij nam toe naarmate mijn tevredenheid in onze relatie afnam. tot op een goed moment bij mij het gevoel van verbondenheid met hem verbrijzeld leek. en het schijnt dat als het gevoel van verbondenheid met iemand stopt, er vaak iets van wrevel voor in de plaats komt. vooral als je elkaar trouw hebt beloofd, en niet vind dat je weg kan of mag. omdat je hebt beloofd elkaars maatje te zijn 'tot de dood ons scheidt...'

ik heb altijd een Stemmetje Des Onheil gehad. ooit begon dat stemmetje als 'God', of als mn Moeder {sorry mam!} of als De Maatschappij. nu heeft het dus de vorm van ex. het Stemmetje heeft altijd een soort van macht gehad over mijn gemoedsrust. steeds als ik deed waar ik blij van werd, zei het Stemmetje dat ik lui was, of dom, of egoisitsch. telkens als ik een Mooi Plan had kwam het stemmetje met honderd redenen waarom het was gedoemd te mislukken, en deed ik maar niks.

waarom heeft het stemmetje de vorm van ex, of 'God' of mn  moeder? vroeg ik mij vanmorgen af... ik bedoel, ik houd van mijn moeder, en ex is echt geen vreselijke boeman, en God zou horen staan voor Liefde... waarom heb ik diegenen die staan of ooit stonden voor Liefde en Hulp tegelijkertijd voor zoiets negatiefs als Onheil en Negativiteit ingezet? is dat een automatisch ding wat iedereen doet? is het mogelijk om het Stemmetje van mezelf te maken, in plaats van iemand anders?

bijna iedereen heeft de neiging om Negatieve dingen buiten zichzelf te houden. uit een soort van zelfbescherming. het is ons zo geleerd, onbewust, om 'slechte' karaktertrekken van onszelf te verdoezelen en ze aan te dikken bij anderen die het laten zien. {al kunnen wij onzelf ook prima de grond in trappen met overtuigingen over ons onvermogen}. het is velen van ons ook geleerd om Kracht en Macht bij een ander te leggen of te zoeken. ouders hadden macht, de Kerk had macht, school had macht, de buurvrouw/man had macht - zo'n beetje iedereen, behalve wijzelf. later kwam er nog je baas of je geliefde bij, en vriendinnen, die allemaal een soort van Macht over jou hadden. al zie je het vaak niet zo, X hoeft maar dit te zeggen of je hebt een pestbui... Y kijkt je op een bepaalde manier aan en he presto, je voelt je kut... komt dit door hen? nee... hebben wij ze die macht gegeven {door allerlei overtuigingen die we hebben geleerd, omdat we denken dat we in het krijt staan zij ze, of een verplichting hebben}? ja... kunnen wij daar ooit nog iets aan doen? JA!!!!

dat negatieve stemmetje is van onszelf...
die Stem Des Onheils is onze eigen stem...
ons onderbewuste {bange ego} heeft er een fotootje van diegenen die op dat moment de meeste macht over jou heeft opgeplakt, omdat dat het makkelijkste te behappen is. als wij negatieve dingen over onzelf niet willen zien, gaan wij ze projecteren op anderen, zodat wij er zelf goed vanaf komen. dus is ex nu mijn Stem Des Onheils, omdat hij nog steeds een soort van macht heeft over mijn gevoel. en ik wil hem die macht niet meer geven. ik wil dat hij zijn leven leeft en gelukkig is, en ik wil mijn leven leven, op mijn manier, zonder zijn veroordelende stemmetje ergens in mijn hoofd. wat eigenlijk mijn eigen stemmetje is. mijn bange, boze, machteloze ego.

ook dat mag er zijn...
ook mijn bange en boze en gerustreerde gevoelens mogen er zijn. ik hoef ze niet weg te stoppen of te projecteren of Groter en Machtiger te maken dan ze zijn. maar ik mag ze wel accepteren.

dus wordt dat mijn intentie van deze week - mijn Stem des Onheils accepteren. herkennen, erkennen, loslaten...
en zo de macht over mezelf terughalen naar mezelf...


2 opmerkingen:

Spaarmoeder! zei

Dankjewel voor je blogpost. Je omschrijft het soms zo raak.

Daan zei

dank je! :-)