fout gevoeld

even geleden kon ik mijn vinger leggen op een paar gevoelens die steeds maar terug leken te komen, in de nasleep van mijn break-up. een aantal waarmee ik niet heel veel kan, tot ik helemaal accepteer dat ik ze inderdaad voel. en tussen weten wat je voelt en mogen voelen wat je voelt zit een wereld van verschil...

zo zijn er:

Jaloezie {ten opzichte van ex zijn gemak waarmee hij 24 jaar relatie aan de kant schoof en zich vrolijk -- en luid verkondigend tegen mij -- in de dating-wereld stortte... maar ook jaloezie ten opzichte van de dames die zijn gezeik geloven en menen in hem een fantastisch, opmerkzaam, luisterend, interessant, aandachtig persoon te hebben gevonden, zoals ik dat ook ooit deed. jaloezie ook nog ten aanzien van onze dochter, die de leuke versie van haar pa krijgt. als tenminste niet zijn nieuwe mevrouw aanwezig is. dan kan ook zij ernaar fluiten...} -- mag ik niet voelen. is niet geoorloofd binnen mijn familie, laat je niet merken. tenminste, niet hardop, tenminste niet als jaloezie... vermomd als verbolgen verdriet over wat die ander je heeft aangedaan mag het wel.

Me Verraden Voelen {omdat in mijn hart wij verbonden waren, met al onze ups en downs, met al onze diepe gesprekken en uiteenzettingen over het leven en hoe wij als Mens in elkaar steken... omdat wij 4 kinderen hebben, en een leven in een buitenland zij begonnen... omdat wij elkaars diepste geheimen kenden, en zodoende -- dacht ik --  een Verbond Voor Het Leven hadden... hij vindt dat onzin... hij vindt dat ik daar niet zo moeilijk over moet doen... dat ik me aanstel...}

Intens Verdriet {om wat voorbij is en nooit meer terug zal komen... om mijn alweer alleen zijn... om de onzin die ik geloofde over ons, over hem, over mezelf... over dat hij niet meer in mijn leven is... om dat hij nu bij iemand anders hoort, waarmee hij Leuke Dingen doet... over alles...}

Woede {omdat ik het fout had... omdat hij nog steeds in mijn systeem zit... omdat het niet opschiet voor mijn gevoel... omdat ik mijn gedachten nog steeds laat bepalen door wat hij ooit vond ergens over, en ik dat nog steeds geloof... omdat hij me niet meer wil...}

al die dingen mag ik op een of andere manier niet voelen. niet echt. ik moet sterk zijn, ik moet laten zien dat ik het allemaal aankan. ik moet elegant met mijn verlies omgaan, niet laten zien dat het me wat doet... onderhand. van mezelf... hoe lang blijf je nog zwelgen hierin?? {zijn stem...}

en ik kan nu dus mijn vinger erop leggen, maar daar zijn die gevoelens nog niet mee weg. nee, ze blijven steeds maar terug komen. als een schimmel waar je nog zoveel bleek over kan gooien -- als de voedingsbodem blijft, verandert er nooit wat...

voedingsbodem veranderen dus. maken dat de schimmel van mijn negatieve, donkere gedachten niet steeds vat krijgt. ze accepteren, dat ze bij mijn proces horen, en dat het Tijd nodig heeft... tijd die ik mezelf kado mag geven. net zoveel als nodig is...