en zacht roze katoen.
vandaag draag ik roze ondergoed...
en straks ga ik een ander bed kopen.
de omslag is er gekomen, zo merk ik ineens.
vanmorgen had ik ook eindelijk echt contact met mijn Kleine Daan.
ik wilde vergeven en loslaten, dus begon ik met ex, omdat ie het dichtste bij was. omdat ik mijn huwelijk eindelijk los wil laten. omdat ik er helemaal klaar mee ben...
toen vergaf ik een flink aantal mensen uit mijn verleden, waaronder de vele klasgenoten die mijn lagere school tot een soort van hel maakten. en leerkrachten die het niet begrepen.
en uiteindelijk mezelf... voor de fouten die ik heb gemaakt, voor de vele keren dat ik hard was tegen de jongens, en tegen mezelf. voor de keren dat ik deed alsof... voor al die dingen die ik liever niet had gedaan, maar deed omdat het toen niet anders kon...
al zolang ik me kan heugen verberg ik hele delen van mezelf onder een heel dikke laag Acceptabel Zijn. ik keek af bij klasgenoten hoe je dat doet, Acceptabel Zijn. op een bepaalde manier praten, dingen wel, of juist niet zeggen. en als ik het fout deed werd ik gestraft. genadeloos. maar ik leerde snel. dus kwam er die Daan - de beige versie, waar niemand aanstoot aan kon nemen, want ik zei weinig, en ik deed niet veel. ik deed een beetje mee. maar voelde me er niet gelukkig onder...
later, in mijn puberteit kwam er een andere Daan naar boven, eentje die het allemaal niets kon schelen, en ik verborg me nog meer. ik wist niet meer hoe ik Acceptabel moest zijn, want krachten die sterker waren dan mijn geest maakten dat ik dingen wilde die nog vreemder waren dan toen ik zes was, of 9... {dit waren overigens geen heel gestoorde, asociale dingen, maar gewoon de normale, hormoongedreven toestanden waar elke puber doorheen moet}
in al die jaren, en de vele jaren die daar nog na zouden komen, werd mij duidelijk dat Zachtheid en Kwetsbaar Mogen Zijn niet mijn ding waren. die stonden gelijk aan je openstellen voor getreiter of bespotting, voor Pijn en gekwetst worden, en daar had ik weinig zin in. dus leerde ik Hard zijn, en trok ik ex aan in mijn leven. die wist wel van wanten...
vorige week bedacht ik dat ik in mijn eentje heel goed weet wat ik wil. ik doe graag dingen zelf, ik ga graag dagjes, of dagen, weg, want in mijn up kan ik doen waar ik zin in heb. niemand die mij op andere gedachten wil brengen, of mij in twijfel trekt, of afleidt. ik vind het heerlijk om alleen te zijn... ik heb nooit echt geleerd hoe ik bij mezelf moet blijven als ik met anderen ben. dan schiet ik in een automatische Acceptabel Zijn modus en vergeet ik totaal wat ik zelf nou wil. en voordat ik me dat herinner en tegen wil werpen dat ik iets liever niet doe of anders zou willen, zijn we al lang iets aan het doen, en vind ik mezelf een sukkel om weer eens roet in het eten te gooien. dus zeg ik niets. en baal ik. en zweer ik dat ik de volgende keer wel alleen ga...
maar om bij jezelf te blijven, echt bij jezelf te blijven in gezelschap, is er een soort van innerlijke rust nodig. een fundering van Liefde en Geloven in Oke-heid over jezelf, over wie je bent en wat je graag wil, zodat je jezelf niet steeds van je sokken laat blazen door Anderen.
dus...
geloof dat ik daar nu aan toe ben. om dat te leren. want ik wil niet de rest van mijn leven alleen blijven. en ik wil ook niet weer iemand zoals ex aantrekken. ik wil Zacht kunnen zijn, en Lief, en mogen huilen om stomme, romantische films, en 'lui' kunnen zijn, en Helemaal Mezelf, de Echte Daan niet meer hoeven verstoppen omdat iemand er agressief van zou kunnen worden...
dus vandaag knuffel ik mijn nieuwe zachte beer, en vlecht ik een zachtroze armbandje, en draag ik roze ondergoed en begin ik opnieuw in een vers bed, voor mij alleen {voorlopig}... vandaag mag ik zacht zijn, en lief, en romantisch en lui en whatever... vandaag, en alle dagen erna...
 |
| Barney |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten